KaiSoo mini oneshot - "Sacrifice"

Dawno mnie tu nie było, wiem. I przepraszam za to. Nie będę szukała wymówek i powiem wprost. Nie było mnie, bo nie chciało mi się pisać....
Aczkolwiek wróciłam. Z ff napisanym dwie godziny temu. Może być kilka błędów, za co przepraszam. Nie wiem co mnie natchnęło do napisania tego, ale i tak jest lepsze od pewnego innego ff, którego tutaj nie ma... więc, nie przedłużając, zapraszam do czytania~


Tytuł: "Sacrifice"
Gatunek: angst, fluff (?)
Fandom: EXO

* * *

   Błysk światła, dźwięk klaksonu, pisk opon.
   A potem tylko ból.
   Wszystko działo się jak w zwolnionym tempie; nadjeżdżający samochód, Jongin wybiegający na ulicę, moje ciało samoistnie ruszające się w jego stronę.
   Jongin był pierwszą osobą, którą zobaczyłem po przebudzeniu się w szpitalu. Jego piękne, ciemne oczy pełne były łez, które spływały strumieniami po policzkach, zostawiając na nich czerwone ślady. Chwyciłem jedną z dłoni Jongina i ścisnąłem ją lekko, uśmiechając się. Otworzyłem usta, by coś powiedzieć, jednak nie opuścił ich żaden dźwięk. Wolną ręką dotknąłem swojego gardła. Oplecione w bandaż, bolało lekko przy każdym dotyku. Jongin najwyraźniej zauważył co robię, ponieważ złapał obydwie moje dłonie, przyciągnął je do swojej twarzy i rozpłakał się jeszcze mocniej. Chciałem dowiedzieć się dlaczego płacze i co się stało z moim gardłem, jednak jak wcześniej, wszelkie próby powiedzenia czegokolwiek kończyły się fiaskiem. W końcu Jongin spojrzał na mnie błagalnym wzrokiem, a łzy ciągle płynęły po jego policzkach.
  -Hyung, tak mi przykro. To wszystko to moja wina. Przepraszam...
   Na początku patrzyłem zdezorientowany na płaczącego chłopaka, próbując zinterpretować jego słowa. Gdy wreszcie dotarło do mnie o czym mówił, poczułem na twarzy gorzkie łzy. Straciłem głos i już nigdy go nie odzyskam.
   Ale, pomyślałem sobie, głos to mała cena za życie najukochańszej osoby. Gdybym wtedy nie wypchnął Jongina z drogi, na pewno by zginął.
   Wytarłem łzy rękawem i spojrzałem na trzęsącego się Jongina. Czasem poświęcenia są jedynym wyjściem prowadzącym do szczęścia i w tym przypadku właśnie tak było. Nie jestem w stanie wyobrazić sobie co by było, gdybym nie zdążył na czas, gdyby jednak to w Jongina wjechałoby to auto. Nie wiedziałbym jak żyć. Ale teraz możemy być szczęśliwi.
   Pogładziłem dłonią policzek chłopaka, tym samym obracając jego twarz w moją stronę. Uśmiechnąłem się do niego ciepło i przyciągnąłem bliżej do siebie. Wbijał we mnie zagubiony wzrok; łzy zdawały się zniknąć z jego oczu. Drugą rękę wsunąłem w miękkie włosy chłopaka i bez ostrzeżenia złączyłem nasze usta w delikatnym pocałunku. Pocałunku, który miał tylko jedno znaczenie:

Kocham cię.